Бермет Иманалиева бардар үй-бүлөдөн чыккан. Ал деле кымбат жолтандабасты зуулдата айдаган, кезектеги отуруштан тартылган сүрөттөрүн социалдык медиага жайнаткан "алтын" жаштардын катарын толуктай алмак…
Бирок андай турмуштун ордуна ал эң татаал кесипти тандап, "Help the Children – SKD" кайрымдуулук фондусунун психологу болуп орношуп, азыркы тапта балдар онкологиясы бөлүмүндө иш алпарат.
— Бала чагыңыз туурасында билсек…
— Ысык-Ата районундагы Ичке-Суу айылында өткөн балалыгым. Ал жакта чоң энем турчу. Мектепке Бишкектен барганым менен жыл өткөн соң кайра айылга кайткам. Чоң энем улгайып калган, жалгыз калтыргым келген эмес. Экөөлөп отун жарып, азык белендеп, кышка камылга көрөр элек.
Айыл мектебинде окучумун, бирок үч жылдан кийин жакшы билим алышыма карап ата-энем мени Бишкекке алып кетишкен.
— Эмнеге "алтын" жаштардын башка өкүлдөрүндөй өмүр сүрүүнү тандап кетпедиңиз?
— Ооба, бардар үй-бүлөдөнмүн. Көп нерсеге убакыт бөлө алчу эмесмин, анткени, эки иним бар. Ата-энем иш сапарга көп чыккандыктан, тамак жасап, кир жууп, үй жыйнашым керек болчу. Баарын аткарчумун!
— Бардарчылыгыңызды байкатчу эмес белеңиз?
— Мектепте заңгыраган кабат үйдө жашаганымды айткандан уялчумун. Классташтарым билип калганда аябай таң калышкан.
— Мектепти аяктарыңызда эле психолог болууну чечтиңизби?
— Агезде бул эмне болгон кесип экенинен деле кабарым жок эле. Ошентсе да Кызыл жарым ай коомуна ыктыярчы болуп киргем. Начар турган үй-бүлөлөргө азык-түлүк, кийим жеткирип турчубуз.
Мага чай берип, быштактан ооз тийгизип, ал сөөктөр үчүн пайдалуу экенин айтканы эсимде. Көпкө баарлаштык, жашоо уланарын, уулу үчүн күчтөнүшү керектигин айтып көндүргөм.
Ошондо өңү өзгөрө түшкөн. Бир саамга ойлоно түшүп, анан мага: "Ооба, мени жуунтуш байкуш балама өтө кыйын!" деди. Азыр мен ага азык-түлүк менен гана эмес, моралдык жактан да жардам бердим деп ойлойм.
— Кызыл жарым ай коомундагы иштен кийин үй-бүлөлүк турмушка сүңгүп кеттиңиз?..
— Бишкек гуманитардык университетин практикалык психология адистиги боюнча бүтүргөм. 10 жыл үйдө отурдум, жолдошума, үч балама кам көрдүм. Анан адамдарга жардам беришим керек деген ой келди. "Поколение Best" ("Best муун") коомдук бирикмесинин төрайымы Нуриля Чекированын маеги чыккан журнал колума тийип калды. Facebook тармагынан ага жазып, таанышкым келгенин билдирдим. Жолугуп, кызматташа баштадык.
— Алгачкы биргелеше жасаган кайрымдуу ишиңиз кандай эле?
— Төмөнкү Серафимовка үй-интернатына барганбыз. Нуриля ал жакта көңүлгө оор тийчү майып, улгайган адамдар, кайгы-муң, жыт-жыбыр сыяктуу нерселерге туш болорумду айтып, айнытууга аракет кылды. Бирок мен жийиркене турган адамдардан эмесмин, баары бир ал жакка жөнөдүм.
— Кандайча "Help the Children – SKD" коомдук кайрымдуулук фондусунун психологу болуп калдыңыз? Рактан азап чеккен балдар менен баары эле иштей албайт.
— Татаал экендигин мага дароо эскертишкен, бирок практикадан өткөндөн кийин иштейм деп так кесе чечтим.
Иштей баштадым, дароо эле алты жашар бала көңүлүмдү бурду. Ал төшөктө жатчу, аянычтуу, аябай кичине… Апасы жанында жок эле, чет өлкөдө иштейт экен. Атасы уулуна кантип жардам берерин билбей, каңырыгы түтөйт.
Жанына барып: "Салам, менин атым Бермет. Сенин атың ким? Эмне мынча көңүлүң чөгүңкү?" деп сөзнө тарттым. Акырындап бала жибий баштады. Жайында ал акырындап басып калды, кийин апасы кайтты. Азыр алар чет өлкөдө нур терапиясынан өтүүдө.
— Врачтар балдарга алардын дарты эмне экенин эч качан түшүндүрүшпөйт. Балдар жаман бир нерсе болуп жатканын сезишеби?
— Жок, алар андай нерсени ойлошпойт. Ата-энелерин карай албайсың, алгачкы айларда кайда чуркасак, кантип айыктырсак, эми эмне болот деп баштары маң. Ал эми балдар бала да: шайы болсо, ойноп, күлүп, жыргап калышат.
— Эч кимдин колунан келбей калганда эмне кылуу зарыл?
Бир топ мезгилден кийин анын апасын бейтапканадан көрдүм, кенже уулу менен кан тапшырып жүргөн экен. Ал мени дароо таанып, ыраазычылыгын билдирди.
— Жашап кете албай турган балдардын ата-энелерине эмне дейсиздер?
— Үмүт эч убакта өчпөйт. Керемет да болот. Аябай оор абалдагы бир кыз түшкөн. Тилден калып, баса албай, карышып кала берчү. Үйүнө, түштүккө алып кетишти. Ал кыз, анын апасы менен байланышты үзбөдүм. Баары жамандыкка даярданып, моюн сунуп калышкан. Бирок бала күтүүсүздөн чымыркана баштайт. Акырындап басып, жылмайып калган. Бул керемет эмей эмне?
